Columns
Op deze pagina een greep uit de columns die ik tussen 2001 en 2007
jaar heb geschreven.
[Inmiddels worden hier geen nieuwe columns meer toegevoegd. Lees verder op mijn
weblogs: http://www.bloggers.nl/777/
en http://www.artitekst.web-log.nl
]
Titel |
Onderwerp |
Datum |
|
Big Donor show |
01-06-2007 |
|
|
Big Donor Show |
29-05-2007 |
|
|
Pakketuitkleding |
31-10-2005 |
|
|
Nationale Bijbeltest |
28-10-2005 |
|
|
Verkooptaal |
03-10-2005 |
|
|
Coole wooncultuur |
06-03-2005 |
|
|
Strafrecht-psychologie |
06-02-2005 |
|
|
Over volksmuziek |
07-01-2005 |
|
|
Koken voor de kerst |
22-12-2004 |
|
|
Legitimatieplicht |
15-12-2004 |
|
|
Smalende godslastering |
22-11-2004 |
|
|
Aanslag in Bagdad |
18-01-2004 |
|
|
Nederlandse missie in Irak |
10-01-2004 |
|
|
Overname Endemol |
06-12-2003 |
|
|
Kinderpraat |
02-12-2003 |
|
|
Einde relatie |
30-11-2003 |
|
|
Een beruchte Rus |
23-11-2003 |
|
|
Charitatief kinderleed |
16-11-2003 |
|
|
EO-radio interviewt Heldring |
02-11-2003 |
|
|
Over opvoeden |
19-10-2003 |
|
|
Anekdote rondom de dood |
12-05-2003 |
|
|
Onderhoud klantrelaties |
14-11-2002 |
|
|
Brief vanaf vakantieadres |
28-08-2002 |
|
|
LPF/Heinsbroek |
31-07-2002 |
|
|
De erfenis van Fortuyn |
23-07-2002 |
|
|
VS/Internationale Strafhof |
07-06-2002 |
|
|
Lijsttrekkersdebat |
29-04-2002 |
|
|
Introductie i-mode |
07-04-2002 |
|
|
Sport en radio |
17-03-2002 |
|
|
N.a.v. Slot Rottenberg |
28-02-2002 |
|
|
Business Class/Balkenende |
20-02-2002 |
|
|
Hulpverlenerstoontje |
07-06-2001 |
|
|
Privatisering |
08-03-2001 |
|
|
Emotie-tv |
21-02-2001 |
|
|
MKZ-crisis |
08-03-2001 |
|
|
Introductie Máxima |
03-02-2001 |
|
|
Koninklijke macht |
02-01-2001 |
|
|
|
Bart de Graaff blijft zieken (2) Het bleek dus inderdaad een nep-show, een hoax, een act. Let op dat bijna achteloos uitgesproken slangenzinnetje: 'Dat vinden
wij zelfs te ver gaan.' Minister Plasterk, die de aangekondigde uitzending eerder deze week
nog 'onethisch' had genoemd, was sportief. Hij reageerde onmiddellijk na de
uitzending met: 'Een fantastische stunt!' En beloofde om snel alsnog zijn
donorcodicil in te vullen. Op zichzelf is het wel een aardige formule, om iets aan te kondigen
waarvan je kunt vermoeden dat het in brede kring als zeer schokkend wordt
ervaren, en het dan uiteindelijk niet zover te laten komen. 'Viral marketing'
heet dat tegenwoordig. Oftewel: de paradoxale aanpak. Die kan heel krachtig
zijn. Maar in dit geval niet. Want het maakte, aan het eind van de
uitzending, eigenlijk nauwelijks meer uit of de 'Kopfkranke' Lisa dan wel de
actrice Leonie, in werkelijkheid een nier zou hebben afgestaan. Waar dit
programma op neerkwam is: iemand laten schrikken door keihard 'Boe!' te
roepen en meteen daarna te zeggen: 'Geintje'. Onbedoeld leverde het programma toch ook wel enkele aardige
inkijkjes in de 'levensfilosofie' van BNN. Er werd begonnen met maar liefst 25 kandidaten. Nierleverancier 'Lisa'
werd binnengeleid in een loods waarin levensgrote foto's van deze mensen
waren opgesteld. Ene Jacqueline werd gedumpt omdat zij als hobby´s had opgegeven:
'chatten en puzzelen'. Dat zinde doniernateur Lisa niet. Zo bleven over voor de uitzending: Esther-Claire, Vincent en
Charlotte. Drie echte nierpatiënten, die 'wachten' op een nier. Een gegeven
paard kijk je niet in de bek, zo heet het. Maar voor de eerste van dit
drietal zou het nu al de vierde transplantatie worden, nadat haar
eigen weerspannige lijf drie eerdere soortgelijke geschenken had afgestoten.
Hoe gekker kunnen we het nog gaan maken? Wat ik hiermee wil zeggen is: BNN is erin geslaagd om niet alleen de
politiek, de media en het kijkerspubliek op het verkeerde been te zetten,
maar ook zichzelf. De pretentie is, dat deze Bart-schim een taboe-onderwerp
op de kaart heeft gezet, door middel van een briljante vondst. Hoe
onvoorstelbaar naïef. Hoezo gelukt? Het gaat hier om nog geen 3 procent van de 1,2 miljoen
kijkers. Guttegut, wat een adhesie. Maar het is natuurlijk al helemaal niks. Aandacht vragen voor het
probleem van de orgaandonaties, dat was de motivatie voor dit programma. [1 juni 2007] Terug naar bovenkant pagina
|
|
Bart de Graaff blijft zieken Nog twee dagen en dan krijgen we de Grote Donorshow te zien.
Een zekere 'Lisa' van 37 jaar die bij zichzelf een fatale hersentumor heeft ontwikkeld,
is in contact gekomen met de jakhalzen van BNN. Die haar hebben wijsgemaakt
dat ze nu haar Fifteen Minutes of Fame kan incasseren, door haar nier
af te staan in een vrolijke loterij. Zij mag - met sms-hulp van de kijkers -
bepalen wie van de drie deelnemende nierpatienten dat orgaan krijgt. Media in heel de wereld staan op hun kop. Vragen in de Tweede Kamer.
Daar kon je vergif op innemen, met zo'n format. Gisteravond geboeid gekeken naar Laurens Drillich bij Knevel &
Van den Brink. Hij is directeur van BNN. Vind het programma zelf ook
'tamelijk ranzig', maar het is nu eenmaal nodig zegt hij, 'want Nederland
staat als laatste op het lijstje van landen waar de mensen een donorcodicil
hebben'. Goed doel dus. En de twee afvallers dan? Hoe moeten die zich voelen?
Drillich: 'Ach, nu hebben ze 33% kans, zonder dit programma zou hun kans op
een nier nog veel lager zijn.' Maar vandaag hoor ik op het nieuws dat uit Europees onderzoek nu
juist is gebleken dat Nederland aan de absolute top van Europa staat, met 44%
codicildragers. Kern van het probleem is o.a. dat ons wegverkeer veel te veilig
geworden is. Dertig jaar geleden nog zo'n 3400 verkeersdoden per jaar, nu nog
maar zo'n 800. En laten die verkeersslachtoffers nou uitgerekend de ideale
orgaandonoren zijn! Want: meestal volledig gezond en afgezien van de
beschadigingen die tot de plotselinge dood hebben geleid, zijn alle overige
onderdelen in optimale conditie. Zo rijdt de oplossing voor het ene
maatschappelijke probleem die van het andere in de wielen. Wat mij opvalt, is hoe treurig naïef deze hele discussie wordt
gevoerd. Want er ontbreekt iets in, waar helemaal niemand het over heeft.
Zowel voor- als tegenstanders van die donorshow zijn het over één ding eens:
hier ligt een geweldig 'probleem', het is een 'schande' dat er te weinig
donoren zijn en, ook een mooie: 'dit moet zo snel mogelijk worden opgelost'. Er zullen nooit genoeg donoren zijn om alle ontvangers te bedienen
(of in BNN-jargon: niet genoeg spuiters om alle slikkers te bevredigen).
Zelfs als iedereen braaf zijn papiertje invult komen we jaarlijks nóg
honderden donoren te kort. Alleen de winstkans van de kanslozen wordt iets
groter. Als je er iets langer over nadenkt, ga je zien dat de eigenlijke
boodschap is: 'Schaam jij je niet dat je nog leeft, kijker? Vul nou dat
formuliertje in en ga gauw dood, dan kan je een chronisch zieke helpen om z'n
leven te verlengen.' Het leven is eindig. Er is geboorte en er is doodgaan. Daartussenin
kun je van alles ondernemen. Zo eenvoudig is het. Dus gaan we gemankeerde levens nog wat langer rekken, omdat dat 'zo
hoort'. Om nóg langer de geraniums in de vensterbank gezelschap te houden? Niemand die maar wil overwegen dat wellicht de techniek van het
transplanteren zelf een verdachte issue is. Met andere woorden: volgens mij is deze hele 'show' één grote aandachttrekkerij
voor het zogenaamde goede doel: meer orgaandonoren werven. En daarin is het
'grensverleggende' BNN dan weer heel conservatief. Volgens mij wordt het een
programma dat net zo goed door de NCRV of door de EO had kunnen worden
uitgezonden. Maar ik ga kijken, om dit te checken. En ik voorspel dat ik me
ga vervelen. Ik kom hierop terug. [29 mei 2007] Terug naar bovenkant pagina
|
|
Consument te bont Consumentenbond Betreft: relatienr. 08629900 Den Haag, 31 oktober 2005 Geachte heer/mevrouw, Sinds 1 januari 1994 ben ik lid van de Consumentenbond. Laatst bezocht ik weer eens uw website en ik kwam tot de verontrustende constatering dat in de loop der jaren de waarde van het lidmaatschap danig is uitgehold. Tal van onderwerpen lijken niet meer te behoren tot de consumentenzaken waarover ik - via het abonnement op de Consumentengids - door uw bond altijd werd geïnformeerd. Diverse onderwerpen, resp. diensten, blijken aan
het algemene pakket onttrokken te zijn, en ondergebracht in afzonderlijke
abonnementen. Ik noteer: ·
Bond
Online 14 euro; ·
Digitale consument 21 euro; ·
Geldgids
27 euro; ·
Gezondgids
15 euro; · Reisgids 21 euro. Ik kom tot de conclusie dat ik, om alleen al op de hoogte te blijven van alle consumentenzaken, ik in totaal 131,60 euro per jaar zou moeten betalen, in plaats van de 33,60 euro voor het lidmaatschap inclusief Consumentengids. Voorwaar, een slimme - en lucratieve - manier van u om hetzelfde als vroeger te bieden, voor een viermaal zo hoog tarief. Het is echter niet een manier van werken die mij
aanspreekt. Met vriendelijke groet, Arjan Gout [31 oktober 2005] Terug naar bovenkant pagina
|
|
God
cre8ed da world De Nationale Bijbeltest,
die vanavond live werd uitgezonden, was een getrouwe kopie van de eerdere
tv-quizjes van Reinout Oerlemans. Zelfde stramien, zelfde opzet, met de
bekende indeling in groepen contestanten, waaronder ook het onvermijdelijke
groepje Bekende Nederlanders. Ben benieuwd wat de
gelovigen in SGP-kring van het programma vonden, voor zover ze een duivelsoog
in huis mogen hebben om het te bekijken. Vraag nr. 1 moet in die kringen al
als een donderslag zijn aangekomen. Maak af: "Ik ben de
Alpha en de..." a Manta Grote kans dat ze die
eerste vraag als godslasterlijk hebben opgevat en meteen het toestel
uitgezet. Dat je Grote Voorbeeld, je Heere en je Heiland maar eventjes wordt
neergezet als een Opeltje! Nog een meevaller dat de Kadett uit het
rijtje werd gehouden. Veel vragen waren zó
makkelijk dat je het goede antwoord al wist als je een klein beetje je
spreekwoorden kent. Of anders kon je het simpel afleiden uit de onzinnigheid
van de overige drie antwoorden. Toch zaten er wel enkele leuke weetjes
tussen, die nieuw voor mij waren. Dat bijvoorbeeld ook Abba al in de bijbel
voorkomt en niet 'Help!' of 'Alstublieft' of 'Mijn heer' betekent, maar
'Papa' (in het Aramees). Vroeg me af hoe we dit
format sociologisch mogen duiden. Afgezien van de
onjuiste titel (niet de bijbel werd getest, maar onze bijbelkennis) was het
best een aardig programma om naar te kijken. Talpa (kwam die naam eigenlijk
ook al in de Bijbel voor?) zou er zijn vingers bij aflikken. [28 oktober 2005] Terug naar
bovenkant pagina |
|
'Zijn al die halogeenlampjes hetzelfde?' vroeg ik aan de winkelier. Ik had vanmiddag
namelijk een geinig bureaulampje teruggevonden in de schuur, waarvan het
halogeenpitje stuk was. En dacht: ik ga zo meteen toch boodschappen doen en
tegenover de supermarkt is een lampenwinkel. Het ging om zo'n dunnig
alulampje met uitschoofpootjes als van een antenne, waarin een halogeentje
past van 12 Volt/20 Watt. Dat komt, ik had onlangs bij Gamma twee hi-tec armaturen gekocht (voor 79 euro per stuk). Die bestonden uit een vierkante hardstalen plafondplaat, met daarop vier afzonderlijk richtbare spotjes. Daarin zaten halogeenlampjes van 220 Volt en 50 Watt. En die armaturen heb ik dus de volgende dag meteen maar weer teruggebracht, want de lampjes gaven, vanuit het midden van de kamer, een heel gespreid licht, dat helemaal niet gezellig is. Kon je eigenlijk geen 'spotlights' meer noemen. Ik wilde dus weten of die halogeenlampen voor spotjes allemaal hetzelfde waren. 'U bedoelt dus of het
licht beter kan worden gebundeld?', zei de winkelier. Hij zei geen 'vloed' of
'floet' maar 'fffloehd'. Met een lange klinker en op het eind een zachte d. Om een lang verhaal kort te maken: de man heeft me uitstekend voorgelicht. Alle 220-Volts halogeenlampjes hebben een lichtbundel van 35 graden. Alleen wanneer je een trafo neemt, die de voeding omvormt tot 12-Volts gelijkstroom, kun je ook lampjes gebruiken met een, veel smallere, tiengraden-stralenbundel. Ik moest inwendig wel
een beetje glimlachen. Die winkelier was kennelijk niet zo goed thuis in de
Engelse taal. Deed me denken aan een tante van mij, die ik tientallen jaren
geleden iets had horen vertellen, wat ze in de krant had gelezen. Het ging
over lucht- en bodemvervuiling. Nadat ik een nieuw halogeenlampje voor m'n bureaulamp had afgerekend, besloot ik de aardige winkelier uit de droom te helpen, zonder hem te beledigen. 'Mag ik u misschien een
tip geven?' vroeg ik voorzichtig. 'Weet ik wel,' zei de winkelier met een brede grijns. 'Maar mijn klanten weten dat niet. En ik ga ze natuurlijk niet vertellen dat ik flut-lampen verkoop.' [3 oktober 2005]
|
|
Kwam ik toch vanavond
al surfend ineens terecht op de website van Net5. Dit was de aanbieding: Een orginele bar aan uw muur! Mooier kan het
niet! Een wandbar! Zouden die jongens en
meisjes zó klein behuisd zijn dat een echte huisbar niet te realiseren is? Of
gaat het om een stille wenk de hoeveelheid drank - en daarmee de
alcoholconsumptie - in toom te houden? Door de spiegel-achterwand lijkt het
dan toch nog of er het dubbele aantal flessen en glazen staat. Maar... 149 plus 8,25
euro, da's toch bijna 350 oudhollandse guldens, voor een nogal dik
uitgevallen lijst, die je met gemak gratis in elkaar knutselt met wat hout
uit een grofvuilcontainer. Die antracieten staallaag spuit je er gewoon op met
een spuitbus van een tientje. Zou het moderne
plasmascherm (de wand-tv) misschien de inspiratiebron zijn geweest voor deze gadget?
Het heeft ook wel iets van een schilderij. Een drankjes-stilleven. Of ze zouden er een
transparant voorzetscherm bij kunnen leveren. Zodat je het ding kan vullen
met water. Dan heb je ineens een wandaquarium, met twee keer zoveel vissen.
Iets voor de Gamma misschien? [6 maart 2005]
|
|
Enkele weken geleden
reed ze onder hetzelfde viaduct door dat ik ook regelmatig passeer, als ik via
Rijswijk de snelweg oprijd. Een 30-jarige vrouw uit Uden, gedood door een
stoeptegel, geworpen door een opgeschoten jongeling. Eerder die avond was
vanaf een nabijgelegen viaduct nog een zak puin omlaag gegooid. Die trof een
vrachtauto, maar de chauffeur kwam met de schrik vrij. Niemand was van deze
incidenten getuige geweest. Toch slaagde de politie er al vrij snel in, om
vier jongens op te pakken, die toegaven 'betrokken' te zijn geweest. Twee van
hen bekenden 'een stuk tegel' te hebben gegooid. Van wie de dodelijke tegel
afkomstig was, zeiden ze niet te weten. Een paar dagen later
kwam het nieuws over een strafzaak, waarin een zwakzinnig ouderpaar
terechtstond. Hun eerste (en enige) kindje was gestorven aan het zogeheten Shaken
Baby Syndrome. Uit de verhoren was gebleken dat de baby zó hevig en
langdurig had gehuild, dat de ouders er geen raad mee wisten. Beide ouders
gaven toe, dat het kindje in hun bijzijn was doodgegaan, en dat zij daarvan
de oorzaak waren. Alleen... ze konden niet vertellen wie het had gedaan. Door
dit proces is de discussie weer opgelaaid - ook in de politiek - of
geestelijk gehandicapten die tot paarvorming overgaan, niet gedwongen moeten
kunnen worden af te zien van het ouderschap, desnoods door onvrijwillige
toediening van de prikpil. Zulke mensen blijken namelijk vaak sterk bekoord
door het idee van zo'n schattige kleine nakomeling, maar zijn meestal niet in
staat de consequenties van die stap te overzien. Los van die discussie:
waar ik van schrok, is het vonnis dat in deze zaak werd gewezen. De rechter
oordeelde tot... vrijspraak! Niet omdat beide partners niet toerekeningsvatbaar
waren (dat zou nog te begrijpen zijn geweest). Nee, de vrijspraak berustte op
het feit dat niet kon worden vastgesteld wie van de twee uiteindelijk
als schuldige kon worden aangewezen. Hier begreep ik niets
van. Ik moest terugdenken aan de Molukse treinkapers uit de jaren '70 van de
vorige eeuw. Van hen was ook niet bekend, wie nou precies de gegijzelden
hadden omgebracht. Ze kregen daarom een uniforme straf opgelegd: veertien
jaar. Voor iedere kaper. Is hier nu een
precedent geschapen? Doordat het in de tijd samenviel, moest ik meteen denken
aan de twee Rijswijkse tegelgooiers. Zou het hen straks net zo vergaan als
het echtpaar met een geestelijke beperking? Beiden geen straf, want er kon
immers niet worden vastgesteld wie de dood van de vrouw had veroorzaakt? Vanavond kwam er - in het
achtuurjournaal - iets meer duidelijkheid in deze zaak. Het Nederlands
Forensisch Instituut (NFI, - óók gevestigd te Rijswijk op een, oh ironie, steenworp
afstand van het fatale viaduct) gaat nu beide aangetroffen tegelstukken
onderzoeken op... DNA-sporen! De vraag is nu: is het
echt van belang wie de doodzaaiende tegel gooide? De intentie was toch
dezelfde? Iemand doodgooien. Of... alleen maar een geintje uithalen? [26 februari 2005]
|
|
Tsunami op de Dam Tata-tie-die-die En dat tien minuten
lang, aan één stuk door. DJ Tiësto! Als een magiër gebaart
hij boven zijn kostbare apparatuur en wiebelt wat nonchalant mee met het
ritme van z'n stampfanfare. Af en toe met een ostentatieve beweging van heel
zijn lijf aan een knopje draaiend en daarna vergenoegd het publiek inkijkend,
alsof hij zojuist een buitengewoon moeilijk gitaarakkoord in één keer goed heeft
gepakt, overigens
zonder dat de 'melodie' er ook maar enigszins door wordt beïnvloed. Eerder op de avond al
Ali B. Die niet kan zingen, maar evengoed succes oogst met het opzeggen van
zijn sinterklaasrijmpjes. [7-01-2005] Terug naar bovenkant pagina |
|
Vieze wind Hoe gewoontes zich toch
inslijpen! Elke avond zit ik om half acht klaar om naar het
discussieprogramma B&W te kijken. Deze week voor kerst blijkt het
programma ineens met reces te zijn. En word ik nu al voor de derde avond
achtereen geconfronteerd met diens vervanger Kerst met Wind ('Een
vijfdelige amusante serie'). Ik blijf er naar
kijken, hoewel ik rond dit tijdstip meestal de avondmaaltijd pleeg te
nuttigen. En dat is een hele opgave! Want je zou bijna geen hap meer door je
keel krijgen. Waarom ik dan toch kijk? Omdat 'tv-kok' Pierre Wind mij boeit
als fenomeen. Er zitten namelijk best
aardige dingen in het programma. Zoals grappige tips voor een kerstmenu, in
drie varianten: betaalbaar voor de beurzen van armelui, middenstand en
high-brow. Het maakt niet uit of
hij op reportage is of een studiogast ontvangt. Tijdens een interview lijken
zijn lichaamsbewegingen altijd op die van een aangeschoten fazant. Wijdse
armgebaren, huppen van het ene op het andere been, en het ultieme middel van
contactmaken: het met een wilde beweging van heel zijn zwartgehuide walruslijf
uitdelen van een schijnkopstoot, waarbij zijn voorhoofd dat van zijn
gesprekspartner nèt niet raakt. Is Pierre Wind
misschien 'camp'? Vandaag had hij in de studio een aantal co-presentatoren die
er niet om logen: echte, levende schapen en een everzwijntje, die de
experimentele kerstgerechten met plezier naar binnen slobberden. Wat een
geweldige metafoor voor deze hedonistische propagandist voor 'naturel'-koken.
Pierre windt er geen doekjes om: eten is vies en eten is lekker en vies is
lekker en lekker is vies. Heerlijk! Om niet te zeggen: 'geil gewoon!' Ondertussen vraag ik
mij af hoe zoiets eigenlijk op tv komt. En waarom de NPS kennelijk
veronderstelt dat ons volk op dit vermaak rond etenstijd zit te wachten? Eén ding weet ik zeker:
ik wil nooit eten in het restaurant (als hij dat heeft) van 'chef-kok' Pierre
Wind. Sterker nog: er zou een keurmerk moeten komen voor alle restaurants,
poeliers, slagers, broodbakkers, cateraars en kalkoenvullers: "Deze
faciliteit is gedurende de bereiding van de eetwaren niet bezocht door
Pierre Wind. Onze producten zijn gegarandeerd Windvrij". [22-12-2004] Terug naar bovenkant pagina |
|
Per 1 januari 2005, dus over twee weken, dienen alle inwoners van ons land, die zich in de openbare ruimte begeven, te zijn voorzien van een officieel document, waarmee zij hun identiteit kunnen aantonen. Heb ik niet goed
opgelet, of wordt er inderdaad nergens actie ondernomen tegen deze grove inperking
van onze bewegingsvrijheid? Ik heb er tenminste nog nergens iets over
gelezen, gehoord of gezien in de media. Laten wij als Nederlanders ook deze
idiote maatregel weer als makke schapen over ons heenkomen? Het lijkt er wel
op. [15-12-2004] Terug naar bovenkant pagina |
|
Eigenlijk wel grappig
om te zien, hoe de discussie over wat wel of niet betamelijk is, ineens
opbloeit. Allemaal sinds de moord op Van Gogh. Donner die het oude
godslasteringsartikel van zijn opa wilde aanscherpen (morgen stemming over de
motie Van der Laan). Sociologisch
interessant, en ook wel voorspelbaar, met een miljoen burgers binnen de
landsgrenzen die vasthouden aan een geloof met strenge, vormelijke regels.
Dan moest er eens een reactie komen. Alleen jammer dat de aanleiding zo
gewelddadig was. Een beetje meer fatsoen
kan geen kwaad denk ik, maar dan graag van binnen-uit, en niet op gezag van
een 'fatsoenspolitie'. Volgens mij was het Simon Vestdijk die destijds de
term 'fatsoensrakkers' bedacht, het thema is dus niet nieuw. Wat wel nieuw
is: de spagaat waarin veel Nederlandse christenen zich nu bevinden. Enerzijds
zien zij de islam als concurrerende (en dus bedreigende) godsdienst,
anderzijds zijn ze ook wel blij met al die hernieuwde aandacht voor
godsdienstige waarden en normen, die zomaar gratis werden geïmporteerd. En
neigen ze naar een monsterverbond: samen strijden voor God, Vaderland en
Fatsoen. Ik vermoed dat ook de blunder van Donner voortkomt uit deze
dubbelzinnigheid. Maar ik zie nog een
vreemde tweespalt: cabaretiers, kunstenaars, schrijvers, columnisten en
filmmakers mogen heel ver gaan in het manifesteren van hun 'free speech'.
Tegelijkertijd werd dit weekend voor de tweede keer in drie weken een
voetbalwedstrijd (Vitesse-PSV) onderbroken, omdat de scheidsrechter niet
persoonlijk wenste te worden beledigd via spreekkoren. En dat begrijp ik niet
goed. Immers: 'Bossen (c.q. Temmink) is de hoer van PSV' klinkt toch heel wat
onschuldiger dan 'geitenneukers' of 'de pooier van de profeet'. Is het zo dat
de grenzen voor grachtengordel-intellectuelen ruimer worden gelegd dan voor
de heffe des volks in de stadions? Ik hoor vandaag dat de
KNVB een commissie heeft ingesteld, die een lijstje gaat samenstellen van
spreekkoor-teksten die wél en die niet door de beugel kunnen. De scheidsrechters
blijken namelijk niet allemaal dezelfde kwetsbaarheids-tolerantiegrens te
hebben. Waar de een de wedstrijd onderbreekt, houdt de ander zich oostindisch
doof en laat gewoon doorspelen. Die commissie betreedt
een heilloze weg, voorspel ik nu alvast. Want ze houdt geen rekening met de
straatse creativiteit van de supporters. Die zullen ongetwijfeld snel korte
metten maken met zo'n lijstje. Het is nog veel
eenvoudiger: als je 'de hoer van PSV' verandert in 'de boer van PSV' (of: 'de
broer van PSV') is de angel eruit. De scheidsrechter die dan nog een
wedstrijd affluit, maakt zich volstrekt belachelijk (maar eigenlijk doet hij
dat nu al). Daarmee zijn we weer helemaal terug in de jaren '60 ('Johnson
Moordenaar' mocht niet, en werd dus vervangen door 'Johnson Molenaar'). Overigens: er zijn
weinig plekken in ons land waar de integratie zó goed gestalte krijgt, en zó
vergevorderd is als op het voetbalveld. Waar talloze werkgevers (en dat gaat
nu natuurlijk nog toenemen) per definitie al geen allochtonen (dan wel
allochtonen van islamitische afkomst) in dienst willen nemen, kijken
voetbalclubs alleen naar de prestaties van een kandidaat. En dus wemelt het
op de velden van de Marokkanen, Turken, Ghanezen, Nigerianen en ander
'vreemd' volk. En valt blank en zwart, christen, atheïst, moslim, hindu en
takkie-takkieman elkaar glunderend in de armen na een fraai doelpunt. Beseffen wij wel hoe
opvoedend dit is? Ook voor het publiek! Het ene moment staan ze
oerwoudgeluiden te maken en bananen te gooien naar Stanley Menzo, op een
ander moment sluiten ze Al Khatabbi in hun hart met een donderend applaus. Daar komt nog bij dat
terwijl de afgelopen jaren het 'verbale' geweld op de voetbalvelden zou zijn
toegenomen, tegelijk het fysieke geweld juist enorm is afgenomen. Eigenlijk
is dit precies zoals Theo van Gogh het had gewild: 'Je mag alles zeggen en
roepen wat je wilt, maar je houdt je poten thuis!' Het zijn moeilijke
tijden voor de eenvoudigen van geest. [22-11-2004] Terug naar bovenkant pagina |
|
Soms denk ik: ik wou dat
martelen mocht. Een béétje maar. Proportioneel dus, in verhouding tot het
toekomstige leed dat ermee voorkomen kan worden. Vanmorgen, zondag 18
januari, zagen we in Bagdad de bloedigste zelfmoordaanslag in ruim drie
maanden. Meer dan twintig burgerdoden, onder wie minstens twee kinderen, en
meer dan honderd gewonden. In brand gevlogen auto's waaruit mensen niet meer
konden ontsnappen. Door 'shrapnel' afgerukte ledematen. Afgrijselijke beelden
op CNN. Nu de Amerikaanse
spin-doctors en pr-genieën er niet mee aankomen (al met de verkiezingen
bezig, heren?), zal ik het maar opperen. 't Is trouwens een betrekkelijk
eenvoudig ideetje. En nog goedkoop uit te voeren ook. Die Arabische
tv-stations - Al Jazeera voorop - geilen toch altijd als 'n Van Royen op
kinky nieuws? Op het bemachtigen en uitzenden van verrassende audio- of
videotapes, met boodschappen van terroristische of dictatoriale coryfeeën? Welnu, mr. Bremer. Creëer komende week de 'Moeder Van Alle Videobanden'. Scheer die Saddam nou
nog 's een keer netjes (géén wondjes s.v.p.!). Doe 'm een keurig burgerpakkie
an. En zet 'm voor de camera. "Landgenoten! (Hier zal hij
waarschijnlijk even een slikkende beweging maken; gewoon doorgaan, is prima
voor het effect) "En ja, ik heb
nagedacht! [18-01-2004] Terug naar bovenkant pagina |
|
Goede Amir, Hoe vergaat het je in Bagdad, broertje? Kijk een beetje uit hè, met die Yanks. Niet te brutaal doen. Jaja ik ken jou een beetje. Hopelijk zie ik je gauw weer gezond en veilig terug, want we gaan een feestje bouwen. Zou leuk zijn als jij er ook bij bent. Hier is het wel lachen
met die Hollanders. Aardige lui, wel. Ze hebben me al twee keer geholpen om
m'n ouwe krakkemikkige Toyota pick-up weer aan de gang te krijgen. Mooie
verhalen die ze erbij vertelden. In hun land schijnen ze daar een speciale
service voor te hebben, 'Wegenwaak' of zoiets. Wat onze vrouwen
betreft wordt 't een beetje oppassen geblazen... Mijn eigen Sharmila lag
vandeweek te draaien en te zuchten en te grommen alsof ze bezocht werd door
de moeder van alle nachtmerries, greep me plotseling bij m'n manzwaard en
hijgde: 'Brrrrammmm!' Eigenlijk hebben we ze niet echt nodig. Want wij zijn hier nogal makkelijk met mekaar. Als ik het goed begrijp zijn wij zo'n beetje de 'Hollanders' van Irak... 'Polder-model' noemen ze dat daar. Ik vind het best. Vorige week toch voor het eerst een incidentje gehad. Heb je het nieuws daarover al doorgekregen? Vrachtwagen vol met leuke VN-spulletjes was gestrand in de berm. Tja, da's natuurlijk wel een buitenkansje dat wij niet zomaar laten lopen. Dus wij met het hele dorp erop af om dat ding leeg te halen. Komen die Hollanders er ineens aan en beginnen te schieten. Nou ja, was niet echt eng dus. Ze schoten hoog in de lucht, net zoals wij altijd doen op een bruiloft. Maar, moet je horen. De volgende dag wordt dus een van die Hollanders in z'n kraag gepakt - ja, ik hoor het je vragen: door z'n eigen mensen! - en op het vliegtuig naar Nederland gezet. Hij zou zich schuldig hebben gemaakt aan moord, dan wel doodslag, dan wel dood door schuld. En sindsdien lopen hier kapiteins van die marine in ons dorp rond om te zoeken naar de familie van 'het slachtoffer'. Om te praten over 'schadeplichtigheid' en 'bloedgeld'. Hahaha! Het 'slachtoffer'. Weet je wie dat is? Mohammed Asmani! Ken je 'm nog? Dat zwijn dat vorig jaar onze familie belazerd heeft? Hij was ook bij die plundering, dus ik zag m'n kans schoon. En schoot 'm recht in z'n rug terwijl die Hollanders met hun vuurwerkje bezig waren. In Bagdad doen ze dat ook zo, heb ik gehoord. Bijna altijd met succes. Gisteren was hun leider
hier op bezoek. Die man met dat Beatles-haar. Ik hoorde dat hij het ook al
had over 'compensatie'. Met de familie van Mohammed komt het trouwens
helemaal goed. Ik heb inmiddels een dealtje met ze gemaakt over de verdeling
van het geld. Wat een sukkels! Maar wel een tof landje, lijkt me. Nemen ze daar nog asielzoekers op, of je weet? Met groet, Hassan [10 januari 2004] Terug naar bovenkant pagina |
|
Big dinner Joop van den Ende stond het huilen nader dan het lachen. Zijn bril was iets afgezakt en leek beslagen. Hij was meteen naar Aalsmeer gereden om 'zijn mensen' te gaan troosten. 'We worden gewoon
opgegeten door die Spanjolen', kermde John - brother in arms - de Mol. Bart in 't Hout is de nieuwe baas van SBS, opvolger van Fons van Westerloo. Het gaat de laatste tijd niet zo best met de programma's van zijn zender, vooral in de vooravond. In een interview gaf hij precies aan hoe dat kwam. Het lag aan Endemol, waarvan de programma's qua smaak en uitvoering 'niet om weg te kauwen' zouden zijn. De Mol opperde snikkend dat het allemaal begonnen was met die sketches van Van Kooten en De Bie, jaren geleden. Waarin ze bijna elke week gekscherend als 'Dzjon' en Dzjoop' werden afgeserveerd. Dat was het begin van de ondergang geweest. 'Kom 's even mee jij.'
Van den Ende nam zijn makker zachtjes bij de bovenarm naar buiten de tuin in.
Ze zogen de frisse decemberlucht in zich op. In het restaurant werd
als in oude dagen gebrainstormd. Het ene na het andere programma-concept
vloog over tafel. Maar niets was naar hun smaak. 'Dzjezus Dzjoop',
verslikte Dzjon zich in een zwezerikje. 'Jij wordt echt seniel. Je wilt toch
niet die leip van een Braakhekke weer gaan opwarmen?' Daarna werd het pas echt als in vroeger en creatiever tijden. Het moest niet een gezellig, maar vooral een spannend en persoonlijk kookprogramma worden. Kandidaten genoeg, zo hebben we deze week vernomen. Je vindt ze op internet. Ze willen graag samen iets met 'eten' doen. De een actief, de ander passief. Wel uit te zenden na tien uur 's avonds, want niet echt geschikt voor de kleintjes. Maar dat wordt een klapper waarbij Big Brother een schamel aperitiefje lijkt. Het leuke is, het is niet bij wet verboden, dus het mag! Jamie Oliver zou er z'n vingers, of meer, bij aflikken. Bij de koffie met cognac tastten de oude makkers af of ze wel precies hetzelfde bedoelden, of het hier echt ging om het doorbreken van het allerlaatste taboe. 'Je bedoelt toch wel
zoals, eh...?' [6 december 2003] Terug naar bovenkant pagina |
|
Vies woord Omdat mijn klant
vanmiddag om vier uur thuis moest zijn voor de cv-monteur, spraken we daar
af. Tot aan de woonwijk
klopte de routebeschrijving perfect. Toen raakte ik verzeild in gezellige, maar
doolhofachtige kronkelstraatjes. Op de stoep stonden drie meisjes van een
jaar of acht. Ik stopte, en vroeg over het dak van mijn auto heen: 'Dames,
weten jullie de Waldeck-Piermontstraat?' 'De píemelstraat?'
- schrok het middelste meisje. Terwijl ik bedankte,
keek ik het middelste meisje aan en grapte: 'Voortaan geen vieze woorden meer
zeggen, hè.' [2 december 2003] Terug naar bovenkant pagina |
|
Van haar af Soms valt afscheid nemen zwaar. 't Is ook niet niks. Al zevenentwintig jaar is ze een factor in mijn leven. Niet de belangrijkste weliswaar, maar toch... De laatste paar jaar loop ik er steeds vaker over te prakkizeren, dat de liefde eigenlijk allang over is. In ieder geval van mijn kant. Dit weekend heb ik de knoop doorgehakt. Over de vorm van het afscheid hoefde ik niet lang na te denken. Liever géén afspraakje, bij haar of bij mij, dan wel op neutraal terrein. Zo'n laatste ontmoeting leidt alleen maar tot wederzijdse verwijten en zinloos terugblikken. Bovendien: ze verwacht het ook niet. De aard van onze relatie is daar momenteel gewoon niet naar. Bellen had gekund. Maar dat is me weer iets te informeel. Alsof je een pizza afbestelt. Daarvoor was ze nou net weer iets té belangrijk voor me. Ongeveer hetzelfde motief geldt voor een 'goodbye-mailtje': dat doe je gewoon niet. Het werd dus een brief. Verstandig, omdat er aan ons afscheid ook een formeel kantje zit. Ik heb haar namelijk al die jaren ondersteund met een financiële bijdrage (geheel vrijwillig, dus niet door de rechter opgelegd). Elk kwartaal mocht zij een vast bedrag van mijn girorekening laten afschrijven. In mijn brief heb ik deze machtiging, per 1 januari a.s., ingetrokken. Klinkt misschien hard, maar is wel duidelijk. Weet zij tenminste ook waar ze aan toe is. Vanmiddag, terwijl ik de envelop in de brievenbus liet glijden, voelde ik toch iets van verdriet. Een raar gevoel, ergens tussen m'n kaken en m'n borst. Heel even maar. Nou ja. In hart en handelen blijf ik toch wel het midden houden tussen de rabiate communist en de even weerzinwekkende rechtse bal. Ik zal wel voorgoed een beminnelijke sociaal-democraat blijven. Daar heb ik haar niet meer voor nodig. Mijn partij. [30 november 2003] Terug naar bovenkant pagina |
|
Kind zonder grenzen Deze week werd hij
zesenvijftig. En nog lang niet aan z'n eind. Van jongs af aan een kind met
toekomst, dat had zijn trotse vader goed gezien. Hij wordt geroemd om
zijn betrouwbaarheid. Is altijd aanwezig in de wereldwijd negentig jaarlijkse
burgeroorlogen. Hij faalt nooit. Je kunt hem door de modder of het zand
sleuren... hij geeft niet op. Wel een opportunist trouwens. Hij heeft geen
politiek standpunt en laat zich soepel manipuleren. Zelfs Amerikaanse GI's
probeerden hem regelmatig in handen te krijgen, voor eigen gebruik. Vader Michail -
generaal buiten dienst - kwam naar Nederland om zijn verjaardag mee te
vieren. Een klein mannetje, vierentachtig inmiddels, met een borst vol
fonkelende insignes. Met een afgeknepen stemmetje roemde hij de verdiensten
van zijn kind. 'Kalasjnikov, Geweer zonder grenzen'. Over de 'Automat Kalasjnikova', kortweg AK47. Tot 31 mei 2004 in het Legermuseum te Delft. [23 november 2003] Terug naar bovenkant pagina |
|
Zieke neuzen Hoe verzin je het als
non-profit organisatie, om je tweede lustrum in het elfde bestaansjaar te
vieren? Zaterdagavond gooide de
KRO er nog eens vijf kwartier muzikale televisie tegenaan met Bekende
Nederlanders die zich graag in de kijker lieten spelen met zo'n leuk rood
neusje op. Hadden Arjan Ederveen en Tosca Niterink dit fenomeen al niet eens satirisch neergezet in een briljante sketch, jaren geleden? Later deed Jiskefet het nog eens dikjes over. Cynischer, als in een horrorfilm. Maar het hielp niks. Ze gaan gewoon door, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Je zal daar maar liggen
als oncologiekindje in de Daniël den Hoed. Komen er ineens twee van die
gestoorde gesubsidieerde vrijwilligers binnen om je de stuipen op het
doodzieke lijfje te jagen. En wat doe je als vroegvolwassen kind? Je lacht
maar wat mee. Die werkloze nepacteurs doen tenslotte hun best. Je wilt ook de
dokter en je ouders niet teleurstellen.
Terug naar
bovenkant pagina |
|
Het was niet eens
zo'n heel slecht interview. Omdat Tijs van den Brink 's avonds Twee Vandaag
moest presenteren, deed Elsbeth Gruteke 's morgens 'De ochtenden' voor de EO-radio.
Daarin een uitgebreid interview met de nestor van het geschreven
buitenlandcommentaar. Elsbeth was met een
draagbaar recordertje naar het Haagse huis van de politiek commentator
getogen; zo'n stramme man van bijna 86 laat je niet helemaal naar de studio
komen. Ik spitste mijn oren, want ik wilde wel eens horen wat die oude baas
waar ik me als jongeling regelmatig kwaad over maakte, te vertellen had. Hoe
vreemd ook de combinatie, tussen mijn twintigste en vijfentwintigste had ik
zowel een abonnement op De Nieuwe Linie als de NRC. 'Jerome
Heldring', kondigde Elsbeth hem aan. Het klonk bijna als een vloek in mijn
oren. Voor het eerst hoorde ik de voornaam van de man die ik tot op heden
alleen als 'J.L.Heldring' had gekend. Alsof mij een geheim werd onthuld dat
ik helemaal niet wil weten. 'Ze gaat hem toch niet tutoyeren?' hoopte ik
stiekem. Maar dat viel mee. 's Mans gereformeerde
achtergrond kwam uitvoerig aan bod. Het was immers een EO-interview. Helaas,
hij had dat idiote godsbeeld reeds in zijn vroege jeugd aan de wilgen
gehangen. Vervolgens ging het over Heldrings wekelijkse buitenlandrubriek in
de NRC. Tientallen jaren lang een vast ankerpunt voor tienduizenden lezers.
Door Gruteke steevast bestempeld als 'columns'. Heldring, a sadder &
wiser man, was zo beleefd haar niet te corrigeren, maar bleef steeds
rustig rochelen over zijn 'analyses'. Van alles kwam aan de
orde. Zoals Heldrings opvatting dat het niet aangaat om in zo'n rubriek de
moralist uit te hangen. Maar ook de Koude Oorlog, en de ontstentenis daarvan
sinds 1989. Hoe ons wereldbeeld daardoor definitief veranderd is. Mevrouw Gruteke was
volstrekt geen partij voor deze die-hard die zelfs GBJ overleefde.
Ondanks haar aanwezigheid werd het toch nog een aardig interview. Maar ze had
nog een leuk 'bommetje' in haar tasje als afsluiting van het gesprek. Dat
moest natuurlijk gaan over zijn naderende dood, we luisterden tenslotte naar
de EO. Wat meneer Heldring eigenlijk het liefst zou zien als tekst... op de
uitnodiging voor zijn begrafenis? Heldring: 'Nou, dat
maakt mij weinig uit. Als het maar niet zoiets is als: Opkijkend van haar
naaiwerkje, besloot God tot zich te nemen...' En wat gebeurde
vervolgens? Het allerergste wat een presentator kan overkomen. Elsbeth
Gruteke sloot het interview af met de opmerking: 'Nou meneer Heldring, laten
we dan maar hopen dat u niet zult overlijden terwijl u met een naaiwerkje
bezig bent...' 'U'? Heldring, zich
realiserend dat zijn kwinkslag het EO-meisje volledig was ontgaan, vermande
zich op zijn oude dag en gorgelde, in overcomplete mildheid: 'Ach mevrouw, ik
vermoed dat ik tegen die tijd geen naaiwerkje om handen zal hebben.' [2 november 2003] Terug naar bovenkant pagina |
|
Soms leveren
televisiedocumentaires beelden op die me doen opschrikken, herkennen of
verbazen. Terwijl de Pabo's en
lerarenopleidingen weer vollopen en de zij-instromers uit het bedrijfsleven
de nostalgie opzoeken van het naar krijt en linoleum ruikende klaslokaal uit
hun jeugd, toonde de documentaire een treffend beeld van de
educatief-pedagogische werkelijkheid. Deze blijkt nog precies dezelfde als ze
tot voor enkele jaren terug op verjaarsfeestjes werd neergezet: 'Zit jij in
het onderwijs? Sukkel!' Wat de reportage vooral
liet zien, is het goedbedoelde maar volstrekt onprofessionele gehannes met
'moeilijke' leerlingen, deels van allochtone afkomst. Kinderen met praatjes.
Met grote bekken. Ook tegen de meester en de juf. Een meester- en
juffenteam dat overduidelijk 'niet goed in z'n vel zit'. Met aan het hoofd de
directrice, 'Juffrouw Bonnie', een frêle Indo-vrouwtje van begin veertig, dat
aandoenlijk haar best doet om het zinkende schip nog enigszins drijvend te
houden. Interviews met docenten, die de een na de ander het onderspit delven
tegenover de kindermacht. Een lelijke oude vrijster brengt het er nog het
beste af, door de kinderen van groep zes op een tamelijk directe, zij het
nogal cynische manier te benaderen. Zij houdt het nog wel vol, die laatste
paar jaren tot aan haar pensioen. Al moet ik er niet aan denken als kind bij
die heks in de klas te moeten zitten. Veel erger is het
gesteld met de jonge garde. Een meid van net in de twintig, dik en onzeker,
die zich het lesgeven duidelijk veel leuker had voorgesteld. Ze schreeuwt
zichzelf totaal voorbij voor een onderbouwklas die voortdurend en
systematisch haar machteloosheid in de schijnwerper zet. Uiteindelijk meldt
ze zich ziek. Weken later komt ze terug om het opnieuw te proberen. Voor
halve dagen. Het wordt weer niks. Al na twee dagen zit ze op de kamer van
juffrouw Bonnie, die haar vervolgens - strijkend over haar arm - met gemak
aan het huilen brengt: 'Je kan het niet aan hè?' Juffrouw Bonnie - in
slobbertrui en spijkerbroek - is een drukke, zuchtende, maar vooral sociale
schoolleider. Het is haar aan te zien dat ze de nodige cursussen heeft
gevolgd. Wij zien haar psychomotorisch bezig met een uit de kluiten gewassen,
wat zielige leerling van allochtone afkomst, die zich bijzonder had verheugd
op de Mavo. Helaas wijst de CITO-toets anders uit: het wordt VMBO. De jongen
is opstandig. Juffrouw Bonnie vangt hem op. Ze kroelt dicht tegen hem aan,
omarmt hem en fluistert lieve woordjes in zijn oor. Precies hetzelfde
recept voor de jonge docent die zich - aan het begin van de reportage - nog
vol enthousiasme verheugt op het nieuwe schooljaar, als hij groep acht 'mag
doen'. Het wordt een totale mislukking. Al na enkele lessen zit hij als een
zombie voor de klas, ritueel stapeltjes boeken en papieren ordenend en
verplaatsend, hopeloos zoekend naar een antwoord op de uitdagende en
ondermijnende rotopmerkingen van een paar Marokkaanse jochies van tien of
elf. Hij kan niks adrems bedenken. In de pauze zien wij
dezelfde jongeman in de kamer van de directrice, het hoofd begraven in zijn
handen. Huilt hij echt? Ik geloof er niets van. Twee dagen later zag ik
in Netwerk een reportage over Liberia. Het land waar een absurdistische en
onbegrijpelijk wrede burgeroorlog nu min of meer wordt beëindigd. Ook hier
interviews, en een portret. Van Wata Modad, leidster van de
Liberiaanse vrouwenbeweging. Een vrouw die op het meest basale niveau bezig
is... op te voeden. Wata Modad is een forse
Afrikaanse vrouw, met ogen die ervaring verraden. We zien Wata nog met
enkele andere kinderen bezig, elk met hun eigen verhaal. Steeds dezelfde
aanpak. Wata raakt ze nauwelijks aan, praat vooral. Zoekt het restje kracht
op dat zich nog in die bange lijfjes bevindt, en probeert dat vuurtje aan te
blazen. 'Niet steeds denken aan wat er is gebeurd, denk aan wat je nog
allemaal gaat doen in dit leven.' Eén jongen staart
wezenloos voor zich uit, kan zelfs niet meer huilen. 'Hij wil niet over
praten over wat hij heeft gezien', zegt Wata, 'hij kan het nog niet. Met hem
probeer ik het later wel.' Wat mij betreft mag
Wata Modad president van Liberia worden. En voordat het zover is, zouden
juffrouw Bonnie en haar team misschien een weekje stage bij haar mogen lopen? 19 oktober 2003 Terug naar bovenkant pagina |
|
Was net even naar de
supermarkt op de hoek. Twee jochies van amper een meter hoog spelen op de
brede stoep met hun kleurige city-bike'jes. Geschrokken houd ik
mijn pas in. Terwijl ik ze voorbijschuifel spits ik mijn oren om het vervolg
van hun conversatie te beluisteren. 'Waarom dan?' vraagt de
kleinste van de twee. Ik sta stil en kijk
over de jongens heen om de dakrand aan de overkant te bestuderen. Niet mee
bemoeien denk ik, niet de spontaniteit van dit existentieel-filosofisch
dispuut verstoren. Even is er per ongeluk oogcontact, maar het hindert ze
niet. Het komt niet in ze op dat die grote meneer ook maar één woord van hun
gesprek zou willen opvangen. 'Maar je weet toch niet
wanneer je dood gaat?' probeert de kleinste nog. |
|
Kassa-communicatie Ik was al bijna een week niet meer in de supermarkt geweest. Daardoor vergaarde ik meer boodschappen dan anders. Eigenlijk teveel voor één zo'n plastic draagmandje, dat al behoorlijk uitpuilde toen ik ook nog naar de yoghurt, de eieren en de frites moest. Bij het koffierek besloot ik het anders aan te pakken. Ik zette het mandje op de grond en mezelf op mijn knieën. Haalde de bovenste laag boodschappen eruit en parkeerde die op het lege schap in het rek voor mijn neus. De twee flessen wijn zette ik even op de grond. Zo kon ik mijn opgevouwen tas eruit halen die ik aan het begin van mijn winkeltocht onderin het mandje had gelegd. Die nam toch alleen maar plaats in. Bovendien: nu kon ik ook in die tas wat spullen kwijt. Hoewel... Mocht ik dat wel doen?
Zomaar artikelen in m'n tas stoppen? Je weet het maar nooit, in het 'zero
tolerance'-klimaat waarin waarden en normen dezer dagen wat strakker worden
aangezet. Zou een vlijtig bewakersoog - via spiegel of camera - mijn gedrag
kunnen bespeuren? Waarna ik nog voordat ik bij de kassa kwam zou worden
aangehouden, - wat een vernedering! Ik nam de kassa waar
nog één klant stond af te rekenen. Terwijl ik de boodschappen op de band
zette, zag ik het groene bordje met witte letters dat aan het eind van de
loopband stond, met de tekst: 'Mag mijn collega u helpen?' Het was het
'kassameisje met het oog'. Zo had ik haar lang geleden in gedachten benoemd.
Ja, je leert ze kennen, op den duur. Een wichtje van 16, 17 jaar. Niet
onknap. Zij het dat haar linkeroog wat scheef zit, of zeg maar hangt. Met
enige welwillende fantasie zou je het als 'beauty spot' kunnen zien. Zoals
sommige fotomodellen opzettelijk een gezichtspukkel of moedervlek aanbrengen.
En zoals ik een zwak heb voor vrouwen die ietwat loensen. Inmiddels was de
naastliggende kassa vrijgekomen. Dus begon ik mijn boodschappen daarheen te
verplaatsen. En dat was nogal een gedoe, dat ging niet in één keer. Terwijl
ik ermee doende was, liep het oogkassameisje langs mij heen, richting
sigaretjeroken. En kon ik het niet nalaten haar toe te voegen: 'Je ziet toch
dat ik al die spullen aan het neerzetten ben? Waarom zeg je dan niks?' Door dit oponthoud
ontstond een nieuw incidentje. Toen ik mijn laatste boodschappen naar de
andere kassa verplaatste, was daar inmiddels een stelletje gearriveerd, dat
juist aanstalten maakte diens eigen aanschaffingen op de band te plaatsen. Verdorie! Kon ik dát weer
gaan uitleggen. 'Die spullen daar, die zijn van mij. Want de andere kassa
ging sluiten. En ik had hier nog geen 'Volgende klant s.v.p.'-bordje
neergezet, dus ik wil de rest er graag nog even bij zetten als dat mag. Na het afrekenen liep
ik met een volle tas naar de uitgang. Maar het zat mij niet lekker. Wat was
hier nou precies gebeurd? Veel supermarkten - ook deze - hebben zo'n zelfgetimmerd intern brievenbusje, waarin klanten hun suggesties kwijt kunnen aan de filiaalchef. Er ligt een stapeltje blanco kaartjes bij, en een balpen aan een koordje. Een handig klantenrelatieinstrument. Maar het belangrijkste ontbreekt. Want je denkt toch niet dat een geïrriteerde klant zoals ik ook nog even een gratis advies gaat geven, waarvan je nog maar moet afwachten of er ooit iets mee wordt gedaan? Daarom hierbij mijn eenmalige, gratis advies aan alle supermarkten en andere detaillisten: Voorzie die responsmogelijkheid van een geprononceerde headline: 'Indien uw idee of suggestie wordt toegepast, ontvangt u 100 euro'. Reken maar dat u binnen de korste keren direct toepasbare adviezen
ontvangt om uw winkel te optimaliseren en maximale klanttevredenheid te
bereiken. En nog wel voor een koopje, zoals het C1000 betaamt. |
|
Terug naar bovenkant pagina
|
|
In een la gevonden
Dag allemaal! Even een berichtje
vanaf mijn vakantieadres. Ja, hetzelfde als vorig jaar en het jaar ervoor,
inderdaad. Ik schat dat ik hier nu al voor de... nou, ik ben de tel
kwijtgeraakt geloof ik. Het is een rustig dorp,
mijn verblijf ligt pal naast de parochiekerk van San Leonardo. Zondags ga ik
wel eens mee naar binnen met het lokale volk, al versta ik er weinig van.
Maar ja, het gaat mij tenslotte om de sfeer van eenvoud en devotie, waar vind
je die tegenwoordig nog? Daarom ga ik er doordeweeks ook soms binnen, gewoon
genieten van de koelte en de stilte. Noem het maar meditatie. Ik houd niet
van dat woord, maar eigenlijk is het bidden... dat het allemaal goed mag
blijven gaan. Het huis ligt aan de
hoofdstraat, met een lange rij prachtige platanen. Voor mijn tuinhek staat de
stenen dorpspomp. Onder de koperen tap een ronde granieten bak, als een
doopvont. Tegen etenstijd als het gaat schemeren (ze eten hier vrij laat)
spelen er vaak kinderen op en rond de pomp. Ik heb dan de luiken aan de
straatkant open, zodat de koele lucht kan binnenwaaien, maar zeker ook omdat
ik geniet van hun vrolijke stemmen, hun gejoel en gelach. Vanmiddag een lange
wandeling gemaakt langs de wijngaarden. Het was bloedjeheet, ik had te doen
met de plukkers die hun zware manden sjouwden. Het tafereel, met die bergen
op de achtergond onder een azuurblauwe lucht, leek wel wat op de
muurschildering in mijn huis. Mijn huis ja, want ik heb het gekocht, had ik
dat nog niet verteld? Ach, ik word een dagje ouder en dan heb je niet zo'n
behoefte meer om nog stad en land af te zwerven. Bovendien: mijn 'gewone'
leven is al hectisch genoeg! Zo dadelijk ga ik even
liggen om te rusten, want ik ben moe. Van de warmte misschien. Maar ik heb
ook veel te hard gewerkt de laatste tijd. Hoewel ik niets tegen hard werken heb,
integendeel. Maar de stress van mijn laatste project wordt me soms teveel.
Door de rust van dit vriendelijke dorp of misschien wel door het mystieke
landschap, overvalt me af en toe zo'n vaag gevoel van angst. Dat ik niet
alleen eenzaam ben maar ook kwetsbaar. En dan verval ik in een sentimentele
mijmering, waarbij ik wat ga schrijven. Een gedicht, of een verhaaltje. Of
zoals nu een brief. Ik fantaseer hoe het
zou zijn om voorgoed hier te blijven. Gewoon, nooit meer teruggaan. Dan zal
je ze horen, natuurlijk. Nog maar eens zien hoe ik dat het beste aanpak. En
er dan misschien achterkomen dat er geen leven na de dood is. Dat ik jullie
helemaal niet mis! Dat ik helemaal niets meer weet, laat staan hoe het
met jullie gaat. Alleen dat ik hier ben en blijf, als alles tenminste is
geregeld zoals ik het wou hebben. Hou jullie taai, allemaal. Zeg wat je denkt
en doe wat je zegt. Groetjes, Pim. [28-08-2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Wilde komkommers Soms, als het flink
wil zomeren en de politiek op vakantie is en er tot overmaat van ramp maar geen
enkele ramp wil gebeuren, schieten de thuisblijvende journalisten weer in hun
jaarlijkse kramp. De onbenulligste voorvalletjes worden aan de vergetelheid
ontrukt en opgewaardeerd tot echte nieuwsfeiten. Deze week was het minstens
drie keer flink raak. De
grondwerktuigkundigen van de KLM waren - in een vlaag van warmtegestuurde
verstandsverbijstering - in staking gegaan, met als eis: 40% loonsverhoging
(nee, dit was geen typfout). Let wel: een wilde staking, d.w.z. niet
(tijdig) aangekondigd en niet ondersteund door de vakbonden. Duizenden
reizigers gedupeerd op de drukste dag van het jaar. De KLM-directie, niet
alleen aangestoken door de warmte maar ook door de nieuwe politieke
afrekenwind die door ons land waait, nam het kloeke besluit om de schade van
15 miljoen euro te zullen verhalen op de 150 stakers, van wie een aantal
inmiddels psychiatrische hulp heeft gezocht. Dus kwam een KLM-manager vandaag
op de radio vertellen dat het natuurlijk niet de bedoeling is om deze -
overigens zeer gewaardeerde medewerkers - aan de bedelstaf te brengen. En dat
hij groot vertrouwen had in de te hervatten onderhandelingen met de
wildstakers. Gisteren konden we op
TV-West genieten van een reportage over 'lastige' jongeren, afkomstig uit de
Haagse armoewijk Duindorp, die afkoeling zoeken in de haven van Scheveningen.
Ze klimmen op jachten en op vrachtschepen van de Norfolk Line en nemen een
duik. En dat is - volgens het tv-verslag - Gevaarlijk en Lastig.
Want er kan drijfhout in het water liggen, zodat ze zichzelf verwonden en
eigenaren van plezierjachten vinden het niet prettig als daar jongeren op of
aan hangen. Naast spectaculaire bewegende beelden zagen we een interviewtje
op de kade met een groepje 'wildzwemmers', zoals ze door de hele reportage
heen werden genoemd. Daarin vertelt zo'n puberjochie van 13, 14 jaar,
ongegeneerd krabbend aan zijn blote patat- en frikadelbuik, desgevraagd dat
het toch wel het leukste is om het hoogste punt van een schip op te zoeken en
daarvanaf te duiken. Kicken, toch? En als de politie komt?
'Gewoon wegzwemmen, ik laat me niet pakken, hihi.' Waarom worden die
knullen eigenlijk als wild-zwemmers geclassificeerd? Dat doet denken
aan 'wildplassers' en 'wildkampeerders'. Maar is zwemmen in de haven
eigenlijk wel verboden? Er staat geen verbodsbordje. En er is geen wet of APV
die het zwemmen verbiedt. Wat is er dus wild aan, behalve dat er op de
kade enkele bakvismeisjes toekijken, die het allemaal erg cool vinden. Maar eergisteren was er
de allermooiste nieuws-bom van deze week, waarvan het lieve vaderland nog
lang zal natrillen. Onze nieuwe minister van Economische Zaken, dandy
Heinsbroek (LPF) heeft zijn eerste bestuurlijke maatregel bekendgemaakt. En
die is bepaald niet mis! Met onmiddellijke
ingang is het de medewerkers van zijn departement voortaan verboden om
tijdens de lunchpauze hun meegebrachte boterhammen op te eten op de stoep
voor het ministerie. Je gaat maar eten in de kantine, dan wel je zoekt een
behoorlijk restaurant of lunchroom. En daar heeft hij
natuurlijk wel een punt. Want eten op straat, dat is not done voor
ambtenaren van een gedistingeerd ministerie als EZ. Dat is meer iets voor
Duindorpse hang-/zwemjongeren. Heinsbroek mag dit
eisen, want hij geeft immers zelf het goede voorbeeld? Hij is een man van
stijl. Niet voor niets heeft hij, in de eerste week van zijn ministerschap,
zijn oude tweedeurs-Bentley (oh, hoe plat, - tweedeurs!) ingeruild voor een
nieuwe sjieke vierdeurs versie. Niet voor niets woont hij in Naarden en
beweegt hij zich in de Hoogste Kringen. Dus... wild-lunchen, dat doen we
voortaan niet meer. Evenmin als wild-roken. Zero tolerance! We zijn
niet voor niets LPF/Nieuwe Wind! Hé, Herman. Zou jij
niet eens naar de kapper? En zou je niet eens je jasje laten strijken en een
stropdas omdoen? Wildkleder! [31-07-2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Vandaag hoorde ik dat
Mat Herben een nachtje op het politiebureau heeft doorgebracht. Dat was even
schrikken, want van zo'n keurige vrijmetselaar verwacht je toch geen
wetsoverschrijdend gedrag. Laat staan dat hij daar al gelegenheid voor zou
hebben, met al dat formatiegedoe en tussendoor ook nog veenbrandjes blussen
in eigen gelederen. Kort na zijn
postmortale herplaatsing lijkt Fortuyns geest-uit-de-fles opnieuw vaardig
over dit vaderland dat door diens moord 'zijn onschuld definitief heeft
verloren'. De vraag die sommigen
nog op de lippen brandt is: 'Wat zou Pim hier nou van vinden?' Zou Fortuyn er
ook aan hebben meegewerkt om Melkert - de politicus die hij meer dan wie ook
tot in het diepst van zijn ziel heeft vernederd - een veilig heenkomen te
bieden? Uit menslievendheid, omdat Pim een hart van goud had. Of als trofee,
omdat hij een rancuneuze vechtjas was. Die aanhang. Even
vertoonde zich - de avond van de moord, op het Plein in Den Haag - het Haagse
grauw, het schuim der natie, het gepeupel dat zich doorgaans in donkere
spleten en spelonken ophoudt, voor het oog van de camera. Joelend,
schreeuwend, brandstichtend, hekken om- en ruiten ingooiend. Het was hún
zeldzame feestje. Dit moet ongeveer de sfeer zijn geweest, bedacht ik toen ik
de tv-beelden zag, waarin ruim 300 jaar geleden - een kleine driehonderd
meter verderop - de gebroeders De Witt uit de Gevangenpoort werden gesleept
en vervolgens gelyncht, aan stukken gescheurd, de lichaamsdelen op straat
gebraden en opgegeten. Maar goed dat er op de avond van 6 mei geen Kok,
Melkert of Rosenmöller op die plek was en wel voldoende ME. Had Pim dit alles misschien
voorvoeld? Was hij zich bewust van de krachten die hij opriep bij het ranzige
deel van zijn achterban? Hij was tenslotte een beschaafd man. Er kwam vandaag
nog een ander bericht uit de LPF-doos van Pandora tevoorschijn.
Mede-oprichter en vriend Albert de Booij liet weten dat Pim hem, nota bene op
de dag van de moord, had verteld dat hij ermee wilde stoppen. Die dag was de
laatste peiling bekend geworden: 38 zetels! Pim was daar nogal van
geschrokken. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. 'Het signaal is
afgegeven, dat is genoeg', zou Pim zijn vriend hebben toevertrouwd. En: 'Ik
word hier bang van.' Was Fortuyn te groot
voor Nederland? Als hij niet was weggemaaid, zou hij het dan zelf hebben
gedaan? Voor het effect maakt het niet uit: Pim heeft zich teruggetrokken, op
een rustieke plek, hoog en droog. Ver van de natte, zompige Hollandse dreven,
waarin de kwade krachten langzaam maar gestaag terugzinken. De polder krijgt
geleidelijk weer zijn oude aanzien. Het maaiveld is hersteld. [23-07-2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Vertrapte tulpen [7 juni 2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de Homepage
Naar de volgende column
|
Politainment [29 april 2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende column
|
KPN heeft I-mode
geïntroduceerd. Het eerste van een reeks vernieuwende producten waarmee de
geplaagde provider zijn duurgekochte UMTS-frequenties wil gaan
terugverdienen. In het achtuurjournaal stond een KPN-medewerker voor een
volle zaal wat onhandig met de knopjes te knoeien. Maar na enkele seconden
stak hij trots het mobieltje in de lucht: er speelde muziek en op het
schermpje was bewegend beeld te zien. [7 april 2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Knippen en plakken [17 maart 2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Nederlands elftal [28 februari 2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Balkengebed Afgelopen zondag keek ik uit eigen beweging, benieuwd hoe Fortuyn zijn deconfiture bij Leefbaar Nederland had beleefd. Helaas, geen Pim Fortuyn dit keer. Zou hij zó erg aangeslagen zijn? Zijn plaats werd ingenomen door Jan Peter Balkenende. Ik liet Buitenhof maar even voor wat het was, want ik kreeg ineens een onweerstaanbare behoefte om te zien hoe de CDA-leidsman het eraf zou brengen als stand-in voor de excentrieke troetelautochtoon van de Nederlandse media. Balkenende gaf weer de voorspelbare, keurige antwoorden die we van hem gewend zijn, maar terwijl het laatste kwartier van de uitzending vergleed, raakte ik steeds nieuwsgieriger. Gezien de programmaformule van Business Class, waarvan bourgondisch wijngenot en haute cuisine onlosmakelijk deel uitmaken, is het een goed gebruik dat de laatste gast met de Mens aanschuift aan de grote tafel om daar een brunch te verorberen van de chef die zich die zondag heeft ingekocht om zijn kroeg of snackbar te mogen promoten. En dat moment... dát wilde ik meemaken! Balkenende aan tafel. Wijn drinken terwijl de zondagochtend nog maar net om is. En een bord eten voor z'n neus. Zou hij, dacht ik, zou hij... Dit was natuurlijk dé kans om zich tegenover zijn achterban definitief te profileren. Gewoon dat glas wijn beleefd maar gedecideerd opzij schuiven en om een spaatje vragen. Maar wat ik me nog veel dwingender afvroeg: zou hij, voordat hij ging eten... netjes gaan BIDDEN? Hij pakte het slim aan, Jan Peter. Vrolijk pratend met de Mens en de andere tafelgenoten nam hij weliswaar het duivelse vocht tot zich, maar in zulke kleine nipjes en met zó'n voorzichtig zuigmondje dat hij later thuis zou kunnen zeggen: ik heb alleen maar geproefd hoor, niet geïnha, uh... doorgeslikt! Het bord raakte hij vooralsnog niet aan. Hij snápt het, dacht ik. Hij denkt hetzelfde als ik: afblijven van die handel. 't Ziet er voortreffelijk uit en het ruikt heerlijk, maar er komen ook nog verkiezingen. Even sterk zijn, Jan Peter. Laat af, van die wereldse geneugten. En ja, bidden op tv staat ook weer zo soft voor het niet-confessionele CDA-potentieel onder de stemmers. Dus: gewoon nog even niet eten, dan hoef je ook niet te bidden. Mooi opgelost! Toen was het programma afgelopen. De Mens had zoals gewoonlijk olijk-nasaal afgekondigd en de slot-tune speelde al. Toen... in een eindshot van nog geen vijf seconden, zag ik ineens Jan Peter vol in beeld, dwars door de aftiteling heen. Met twinkeloogjes in de aanval op zijn brunchbordje als een uitgehongerde hyena. Niks bidden. Hij wist zich nog maar net te beheersen om het bestek op te nemen, het liefst had hij met zijn handen al dat zondagse lekkers in één keer in zijn mond gepropt. Het glas Chardonnay was in twee gulzige slokken leeg. Nu kan hij het wel vergeten, dacht ik. Hoewel... kijkend naar dat beeld van de spontaan genietende partijleider, zag ik ineens het vrolijke jongetje met steil bruin haar en een dom brilletje op, met zijn mes en vork zwaaiend als waren het toverstokjes... Zo'n knaapje trekt dezer dagen in de bioscoop toch gauw een miljoenenpubliek. Zou hij dat eindshot wel gezien hebben, dacht ik toen ik de campagneleider van het CDA gisteren hoorde verklaren dat Balkenende het volgens hem 'heel goed had gedaan'? Of was hij toen al op weg naar de telefoon om de lijsttrekker te feliciteren? [20 februari 2002] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Even mogen Laatst viel de
uitdrukking mij plotseling op. Tijdens een televisie-reportage over het Glenn
Mills-project. Dat is een uit Amerika overgewaaide methode om
probleemjongeren van het criminele pad te halen en ze - vanuit een positief
groepsgevoel - weer tot een enigszins normaal bestaan te brengen. Met z'n
allen in een schuit de zee op, keihard werken en geen gezeik. Dat werk. Tv-rubriek Netwerk toonde de intake van een ondeugend Marokkaans messentrekkertje. 'Dan mag je daar even je jas ophangen,' zei de robuust gebouwde, in een blauwe commandotrui gestoken intaker. 'En dan mag je nu even je zakken leegmaken en alles hier op tafel neerleggen.' Het verbouwereerde en snel verblekende jongenskopje leek in niets meer op de voormalige angstwekkende straatboef-tronie. 'En dan mag je nu even op die stoel daar plaatsnemen. Dan word je zometeen opgehaald.' 'Je mag.' Dus niet: 'Je
moet'. Hoe vaak heb ik deze uitdrukking niet eerder gehoord, de afgelopen
jaren? Welke briljante agoog, psycholoog of communicatie-deskundige heeft dit
bedacht? Hij of zij moest de Nobelprijs voor Pedagogiek krijgen, zo die
bestond! Agent tegen
bankovervaller: 'Dan mag u nu even uw wapen hier zachtjes neerleggen.' Gisteren viel voor de
zoveelste keer mijn netwerkverbinding uit. Helpdesk gebeld om de storing te
melden. Na de gebruikelijke wachttijd kwam een jongeman aan de lijn. 'Pardon?' 'Ja, en dan mag u daarna even alle overige kabels van tv en radio en het T-stuk verwijderen, en de modem met de korte kabel die u destijds van de monteur heeft gekregen aansluiten en dan netspanning geven, en dan mag u even kijken of het netwerklampje brandt.' 'Beste Jasper, ik ga echt uit m'n dak dat ik van jou nu ineens van alles mag, zelfs wat mijn ouders mij vroeger verboden, maar ik denk niet dat ik van die mogelijkheid gebruik ga maken. Jij mag van mij nu even m'n gebruikersnaam op je schermpje intikken: cf386-41.' 'Oh, eh, huh... dát is
lachen!', lispelt Jasper na enkele seconden. Welke management-eikel bij Cable Wanadoo heeft er ooit besloten een agoog binnen te halen? [7 juni 2001] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Dik tevreden Je stak de stekker
in het stopcontact en de radio speelde. Met één knipje brandde het licht. Een
draai aan de kraan gaf stromend water. Een lucifertje bij de gaspit en je kon
koken. Een nummer draaien en de telefoon ging over. Zo is het altijd gegaan.
Het leek zo eenvoudig en vertrouwd. Blijft het ook zo? Sinds onze sociaal-democratie haar druppeltje rood aan de conservatieve verfemmer mocht toevoegen om de inhoud tot polderpaars bij te mengen, zijn basisvoorzieningen niet zo vanzelfsprekend meer. Want marktwerking, liberalisering en privatisering zijn bezig de macht over ons dagelijkse bestaan over te nemen. De oerprofeet van de totale marktwerking in Nederland was Wim Dik, die de PTT mocht transformeren tot het succesvolle privébedrijf KPN. Zijn gedoodverfde tegenstrever was en is Willem - Joost den Draaijer - van Kooten, die meent dat het waanzin is om de infrastructuur van publieke basisdiensten aan de markt te verkwanselen. Dik heeft gewonnen. Het was toch prachtig, dat die kabel er kwam? Eindelijk af van dat lelijke antennewoud op de daken. Inmiddels hebben gemeenten hun kabelnetwerken verkocht aan de hoogste bieder. En daarmee hun gemeentekassen flink gespekt. Waardoor ze leuke dingen konden doen voor zichzelf en voor de mensen. Doelpunt voor Dik. Ook de telefonie is geprivatiseerd. Het bellen is voor de gemiddelde gebruiker niet goedkoper geworden. Maar ja, dan moet hij de moeite maar nemen om wat folders te vergelijken voor elk gesprek. Daarnaast zijn er allerlei leuke speeltjes bijgekomen zoals GSM, SMS en WAP. Onder het oude Staatsbedrijf der PTT had dat nooit kosteneffectief gekund. Weliswaar is er nu een nieuw antennebosje ontstaan omdat vijf of zes aanbieders allemaal hun eigen netwerk moeten hebben, maar een kniesoor die daarop let. Dus: 2 - 0 voor Wim Dik. Oké, bij de spoorwegen gaat het nog niet goed, het bedrijf staat zelfs vrijwel op instorten. Maar dat komt doordat het nog maar hálf is geprivatiseerd. Even doorpakken, strakke keuzes maken en alles komt goed. Drie - nul! Arme Joost, dat haalt-ie nooit meer bij. Vroeger kwam tien procent van onze elektriciteit uit het buitenland, vandaag dertig procent en dat wordt straks tachtig procent, want de buitenlandse 'vuile' stroom is veel goedkoper. Vervolgens gaan we met ons allen het gas bevrijden, fantastisch! Daarna ook de waterleiding, je kan erop wachten. Heerlijk toch, dat je als consument straks kan kiezen waar je je stroom, gas en water haalt? Welke kwaliteit en prijs je wilt en welk merk? Vrijheid! Stand: 6 - 0. We zijn inmiddels in blessuretijd, Van Kooten is uitgeschakeld. TRINGGGG.... 'Met de centrale van
1-1-2, - welke hulpdienst wilt u spreken?' [8 maart 2001] |
Reactie Willem van Kooten
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Subject: RE:
Column met Van Kooten
(20-03-2001) Onze minister van
Financiën gaat door voor het knapste jongetje van de klas van Kok. Zijn norm zij
geprezen, daar niet van, maar hij zit met een groot probleem: KPN. Niemand
heeft nog in de gaten hoe groot het probleem is, maar de heer Zalm wel. Hij
kan er niet van slapen, al zal hij dat nooit toegeven, maar hij is mede de
oorzaak van de problemen en hij weet dat. Als Zalm vorig jaar om
deze tijd het staatsbelang in KPN, of gedeelten daarvan had verkocht, had dit
100 miljard of gedeelten daarvan opgeleverd. Stel je voor: gevonden geld
extra voor zorg en onderwijs. Telecom aandelen waren
toen zeer populair, en kopers stonden in de rij. Het Spaanse Telefonica wilde
zelfs het hele staatsbelang overnemen. Was dat gebeurd, dan had Zalm eeuwige
roem vergaard. In plaats daarvan droomde
hij samen met Willem Vermeend van een opbrengst van 20 miljard gulden voor de
UMTS veiling. Overmoed en hebzucht zijn ook Zalm niet vreemd. Dat was een jaar geleden.
In augustus schreef ik al op deze plek dat het kamerdebat over de
"schamele" 5,9 miljard die de veiling opbracht, het verkeerde debat
over het verkeerde onderwerp was. UMTS betekent U Maakt Teveel Schuld,
schreef ik toen al over KPN en die veiling. Helaas heb ik veel
sneller en veel meer gelijk gekregen dan ik toen al vreesde. Aandelen KPN
kostten 1 jaar geleden 75 Euro en doen nu op de beurs 12 Euro, en daarmee is 80%
van de waarde van KPN in het niets verdwenen. Bovendien zit KPN met een
schuld van 45 miljard gulden of meer. Moody's en Standard & Poor's, de
waakhonden van de financiële wereld, hebben de kredietwaardigheid van KPN
verlaagd, waardoor KPN nog maar moeilijk nieuwe leningen kan afsluiten. De hele telecomwereld is
in de problemen, daar niet van, maar dat betekent voor KPN dat het KPN Mobiel
niet naar de beurs kan brengen, zoals gepland, want er zijn geen kopers.
Nieuwe aandelen uitgeven kan ook al niet want er zijn geen kopers, zelfs niet
op deze koers. Tot overmaat van ramp is
ook de koers van KPNQWest, de breedband dochter van KPN, en eens de trots van
Wim Dik, in elkaar gezakt. Vorig jaar 80 Euro, nu 13 Euro. KPN kan er niet
vanaf, en partner QWest, wil KPN niet uitkopen, of kan dat niet. KPN moest zo nodig een
grote Europese speler worden en nam in 1999 van Bell South, een Amerikaans
telecombedrijf, 77,5% over van het Duitse mobiele telefoonbedrijf E-plus en
leende daarvoor van Bell South 8 miljard dollar. Bell South heeft een optie
tot juni dit jaar om die lening om te zetten in aandelen KPN of KPN Mobiel.
Bell South wil dat niet, sterker nog, het wil z'n lening terug van KPN. Kortom, KPN dreigt om te
vallen, maar dat kan natuurlijk niet. Topman
Paul Smits is muisstil. Gerrit Zalm is muisstil. De Tweede Kamer praat over het weer. Ik heb
een idee voor de heer Zalm: Gebruik de 5,9 miljard opbrengst van de UMTS
veiling om aandelen KPN op de beurs terug te kopen. Gebruik daarvoor ook de 2
miljard opbrengst uit de verkoop vorige week van 7% staatsbelang in de
TPG-groep, de voormalige PTT-post. Dat belang is nu nog 35% en dat moest maar
zo blijven. Kortom, minister Zalm,
koop om te beginnen aandelen KPN op de beurs voor 8 miljard, en zorg dat het
staatsbelang weer 50% wordt. KPN kan dan weer goedkoper geld lenen want zo'n
actie straalt vertrouwen uit, en de koers zal vanzelf weer stijgen. KPN
gered, en ons gezicht ook. De nieuwe Zalm-norm. Terug naar bovenkant pagina |
|
Laren, 21 februari 2001 Beste Joop, Jezus, wat een lullige brief, jouw aangetekend schrijven van 16 februari j.l. Inmiddels heb ik ook mijn advocaat geraadpleegd, wat dacht je! Wat kan jij toch allemachtig koud en stijf reageren! Waarom speel je dit zo hoog op? Zeker nu je al langer dan een jaar uit het bedrijf weg bent. Ik zou zeggen: bemoei je er dan ook niet meer mee. En hoezo wordt jouw persoonlijke integriteit hiermee geschaad? Heb ik een briljant idee en dan ga jij dwarsliggen! Had je zelf niet voorspeld - toen je mij destijds binnenhaalde als Hoofd Televisie - tegen iedereen die het maar horen wilde, dat ik Theo en Menno nog eens langs de zelfkant zou passeren wat betreft het doorbreken van het laatste tv-taboe? Het is gewoon een ijzersterke formule! Besef jij wel dat we voor het eerst sinds BB en De Bus weer een kei-Nederlands concept hebben, dat de potentie heeft om heel de wereld over te gaan? Ik snap best dat het shockerend overkomt op het eerste gezicht, maar we gaan er serieus mee om. Ik heb plenty research laten doen en daaruit bleek dat: 1) er genoeg kandidaten zijn, 2) er geen wettelijke bezwaren zijn gevonden en 3) ook het uitvaartwezen bereid is medewerking te verlenen. Vergeet niet dat we echt overal aan hebben gedacht. Zo is besloten om bij het selecteren van tegenkandidaten alleen hun foto's bij leven te gebruiken. Ook zijn we afgestapt van het aanvankelijke idee om de betrokkenen op te graven, hoewel dat visueel-dramatisch gezien natuurlijk wel schitterende plaatjes zou opleveren. Maar ja, dat zit er niet in, helaas. Problemen met de Wet op de lijkbezorging of zoiets, zegt m'n research-manager. Dus nu hebben we besloten de 'encounter', zoals we het voorlopig maar noemen, zo snel mogelijk na het overlijden, maar nog vóór de begrafenis of crematie te doen. Niet in beeld weliswaar. Wel laten we na afloop de deelnemer 'on-camera' vertellen wat-ie ervan vond. Ik vind niet dat we,
zoals jij stelt in je brief, moeten afgaan op de mislukking van 'Ik wil een
miljonair' en het afblazen van 'Ik wil jouw zaad'. Dit is echt iets heel
anders! Ik bedoel, pedo, SM en bestiaal zijn toch ook ooit bespreekbaar
geworden? En is het geen fantastisch thema, Eros als verbindend element
tussen Amor en Thanatos? Kortom: ik begrijp niet waar je over zeurt. En al helemaal niet waarom je met een kort geding dreigt. Ik word jou doodgewoon een beetje zat, Joop. Ik weet heel goed waar ik mee bezig ben! Geen sprake van dus, om
'Ja, ik wil jouw lijk' te cancellen. Over my
dead body! Marijke [21 februari 2001] Opschudding door column
'Doodgewoon' |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Nadat vorige maand de gevreesde neus- en handziekte in Engeland na dertig jaar opnieuw de kop opstak, zijn vandaag op drie plaatsen nieuwe gevallen aangetroffen: in Gloucester, Sussex en Hatfield's End. Het totaal komt daarmee op vijftienhondertwintig gevallen. Alle nieuw ontdekte besmette exemplaren zijn inmiddels gedood en ter plaatse verbrand. Met ingang van vorige week zijn in het Verenigd Koninkrijk alle steden met meer dan 10.000 inwoners tot verboden gebied verklaard. Ook is het treinverkeer volledig stilgelegd en zijn alle hoofdwegen, de z.g. 'motorways', voorlopig afgesloten voor alle verkeer. Neus- en handzeer kwam in ons land dertig jaar geleden het laatst voor. Het virus verspreidt zich heel gemakkelijk, naar is gebleken zelfs door de wind. Met name de geconcentreerde huisvesting en de enorme mobiliteit van de soort dragen bij aan de snelle verspreiding van het virus. Nu wij in Nederland inmiddels ook te maken hebben met deze gevaarlijke besmetting is lang nagedacht over de meest geschikte aanpak. Daarover is intern flink wat discussie ontstaan. Onze over-overgrootouders hebben minutieus verslag nagelaten over de wijze waarop in het begin van deze eeuw met onze sector werd omgegaan. Die verdiende bepaald niet de schoonheidsprijs! Tot op heden volgen wij echter dezelfde - in de meest letterlijke zin: humane - methode. Zo zijn vorige week drie reeds besmette populaties in Amsterdam, Groningen en 's-Hertogenbosch 'in situ' geëuthanaseerd en ter vernietiging afgevoerd. Het ging hier om respectievelijk een bordeelwijk, het gehele personeel van Gasunie en een Bejaardentehuis. En nog eergisteren moest in Den Haag een groot deel van de Schilderswijk, bestaande uit voornamelijk allochtonen, preventief worden geruimd. Hebben wij hier al onze vraagtekens bij, de Engelse werkwijze gaat nog aanzienlijk verder, en deze keuren wij dan ook ten stelligste af! De televisiebeelden van vorige week, betreffende een kleuterschool in Essex waar na vaststelling van de besmetting de gehele populatie van 78 zielen - zowel kinderen als begeleiders - elektronisch werd afgemaakt en vervolgens collectief verbrand op het schoolplein, hebben ons allen geschokt. Het was een afschuwwekkend gezicht! Niettemin blijft een gedecideerde en effectieve aanpak noodzakelijk. De uitleg van de mensen ten aanzien van de ziekte blijft ongeloofwaardig. Zelf omschrijven ze neus- en handzeer als 'een combinatie van verkoudheid en rsi', twee bekende mensenkwalen die vanzelf, dan wel met een therapie van tijdelijke rust weer over zouden gaan. Maar vermoedelijk proberen ze met deze overduidelijke afleidingsmanouevre gewoon aan preventieve destructie te ontkomen. Vanzelfsprekend kunnen en mogen wij op dit punt geen enkel risico nemen! Wij zijn echter verheugd dat ons parlement er in overgrote meerderheid voor heeft gekozen om niet - in reciprociteit - ook van diezelfde destructie-methode gebruik te maken, maar te kiezen voor mildheid, ondanks het leed dat onze voorouders is aangedaan. Daarom ondersteunen wij gaarne het voorliggende wetsontwerp dat, nu een geschikte entstof beschikbaar is gekomen, erin voorziet in te zetten op preventie in plaats van destructie. Dat wil zeggen: massale vaccinatie van de menselijke populatie. Graag zouden wij dit wetsontwerp opgedragen zien aan wijlen Koos van Zomeren en Robert Long. Uit: 'Nieuwsblad voor Beer & Zeug', 8 maart 2041 [8 maart 2001] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de volgende
column
|
Bea Domina Je moet maar durven! Terwijl intellectueel Nederland over zichzelf heen buitelt met de prangende vraag of er nu eindelijk een discussie mag beginnen, en onze minister-president wordt ingewreven dat hij 'de regie kwijt is', krijgt Beatrix het voor elkaar om wéér een beslissende piketpaal te planten op weg naar de integratie van ons koningshuis met een post-Peronistisch crimineel nest. Maxi en Wim-Axi ostentatief aanwezig op het verjaarsfeestje van (schoon-) mama. We staan erbij en kijken ernaar. De salami-tactiek van het Koninklijk Huis werkt perfect: inmiddels wordt er alleen nog maar gesproken over het protocol. Of 'Jorge Zorge' er wel bij mag zijn. En hoe hij - als eerder Emily - via een kruip-door sluip-door weggetje naar een plaatsje achterin de kerk kan worden gesluisd. Over het blokkeren van dat huwelijk zelf, of het afstand doen van het koningschap wordt al helemaal niet meer gesproken. Wat een godgeklaagde nonsens, dat Máxima niet zou mogen worden 'afgerekend' op het verleden van haar vader. Klinkklare onzin! Zo is het in het thuisland van de beoogde bruid vanzelfsprekend dat je niet alleen trouwt met 'het meisje', maar met haar hele familie. En als je in ons land solliciteert naar een baan die ook maar iets weg heeft van een 'vertrouwensfunctie', screenen ze je hele familie en kennissenkring. Zit daar één dronkelap, kraker of oud-PSP-lid bij, dan kun je het schudden. Bovenal: prinses Irene moest destijds afstand doen van haar recht op troonopvolging, louter omdat zij koos voor de zoon van een katholiek. Maar nu onze kroonprins wil trouwen met de dochter van een katholiek-en-ook-nog fascist wordt er plotseling met een heel andere maat gemeten. Welke geur stijgt hier op? Het is de angsthazerij van onze volksvertegenwoordigers. Uit alle hoeken en kieren van het Binnenhof stroomt de diarree het Spui op. Terwijl hier toch dé kans ligt voor onze 'papieren tijger' om eindelijk zijn bloedeloze imago af te schudden en te brullen: 'Verliefd - verloofd - getrouwd? Ja! - Koning en Koningin? Nee!' Er wordt wel beweerd dat de monarchie slechts decorum is, een symbolische en ongevaarlijke versierrand rond onze constitutionele democratie. 'Een poppenkast, menen sommigen. 'Een sprookje' volgens anderen. De gebroeders De Witt dachten in 1672 ook dat het zo'n vaart niet zou lopen. Maar werden wel - als democraten avant-la-lettre - na een sluw complot van koning Willem III door het Oranjevolk de Gevangenpoort uitgesleept en gelyncht op het Groene Zoodje, op een steenworp afstand van het Binnenhof. Bij wijze van volksvermaak werden hun lijken op straat geroosterd en opgegeten. Bea Domina heeft 't dus echt niet van een vreemde. Ze zijn nog niks veranderd, die Oranjes. Het lijkt er sterk op dat het. . . in hun genen zit. En dan gaan we nu toestaan dat het op zichzelf al dubieuze Willem Alexander-sperma zich straks lustvol zal mengen met het geëierte van deze blonde spruit uit het zaad van een Argentijnse mensenrechtenschender. Nog één generatie en er zit een een hoogblond Vikingjong op de troon. Maximus Alexander! Er lijkt een heuse nieuwe Wereldleider in de maak. [03-02-2001] |
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
Naar de laatste
column
|
Ruud van Oranje Soms komen
onthullingen uit heel onverwachte hoek. Of van heel ver weg. En kunnen zij,
hoezeer ze ook in de lijn der verwachting liggen, bij sommigen het schaamrood
naar de wangen stuwen en besmuikte vrolijkheid oproepen bij anderen. Een
dergelijk nieuwtje kwam deze week uit Amerika. Warren Christopher, oud-minister van Buitenlandse Zaken in de eerste regering Clinton, presenteerde deze week zijn memoires. Correspondent Twan Huys had zijn huiswerk goed gedaan en in het boek maar liefst vier pagina's tekst gevonden over de poging van oud-premier Lubbers om te worden benoemd tot de nieuwe NAVO-secretaris. Het TV-programma Nova beschreef Christophers relaas over het 'sollicitatiegesprek' dat Lubbers in 1995 met hem had. En waarom hij Clinton maar had geadviseerd naar iemand anders uit te zien. Dat werd uiteindelijk de Spanjaard Solana. 'Lubbers maakte een lusteloze en afwezige indruk', schrijft Christopher. 'Bovendien kon ik mij een uur na ons gesprek geen enkel onderwerp herinneren waarover hij een duidelijk standpunt had.' Elke Nederlandse minister-president gaat wekelijks 'op de thee' bij het staatshoofd om de 'lopende zaken' door te spreken. Uit betrouwbare bron wisten we al dat Beatrix haar premiers doorgaans aardig onder de duim heeft. En van Lubbers was al bekend dat hij - als geen ander - uit haar hand at. Die paleisgesprekken zijn niet openbaar, ze behoren tot 'het Geheim van het Noordeinde'. Deuren op slot, gordijnen dicht. Wat heet toeval? Twee dagen na Lubbers' noodlottige afwijzing stond een staatsbezoek aan de VS gepland. Ook dit beschrijft Christopher in zijn boek 'Chance of a Lifetime'. Beatrix kwam verhaal halen! In haar ontmoeting met Clinton heeft ze - zegt Christopher - 'in stevige bewoordingen gezegd dat ze het passeren van 'Roed Loebbers' als een diepe belediging had ervaren.' Dat is netjes en diplomatiek uitgedrukt! De Nova-beelden, waarop te zien is hoe Hillary Claus en Bea Bill de Witte Huis-trappen opsjouwt, waren van enige afstand geschoten, dus zonder geluid. Maar doordat ik kan liplezen kan ik u nu vertellen wat ik onze Majesteit zag zeggen. 'Look here, young man! If you keep on rejecting My Roed you will
have a cigar from your own box, you know!' En dat in november 1995, nog ruim voordat Bill met die Monica moest gaan rommelen. Hoe profetisch! Goed, dat ze nogal dominant is, dat wisten we. En dat Ruud soms een wat afwezige indruk maakte ook. Maar... lusteloos? Wat gebeurde er vérder allemaal achter die gesloten gordijnen, tijdens die theeceremonies? Is het u weleens opgevallen hoe vaak die wenkbrauwen verfomfaaid door elkaar zaten, vooral na afloop van de majestijtelijke overleggen? En hoe de toenmalige premier dan altijd zenuwachtig bezig was zijn stropdas te herschikken? En waarom denkt u dat prins Claus zo'n hekel heeft gekregen aan stropdassen? Ik bedoel maar. Inmiddels heeft hij dan toch nog een aardige 'tweede prijs' in de wacht gesleept, net als die andere Ruud die inmiddels voor een veel jongere generatie symbool staat voor vaderland en - vooral - volk. En die alleen maar op de thee gaat waar hij zelf wil. 'Effe lekker knuffele...?' [2-01-2001]
|
Terug naar bovenkant pagina
Naar de homepage
|
[Alle columns (c) 2001-2005 A.M. Gout, Den Haag] |